خودت باش!

این یکی از تجربیات خود من هست.که در بسیاری از دوستان هنرمند هم متوجه این موضوع شدم.

اینکه وقتی مدت ها غرق در تمرین و یادگیری میشی از خود واقعیت دور میشوی.بعد از چند سال به خودت میایی و میبینی اصلا خودت نیستی و از احوالات درونیت دور شدی و خودت رو به استانداردهای بقیه هنرمندان نزدیک کردی.برای یک هنرمند پاپیولار این یک سم کشنده هست.این که نسخه ها و کپی های بسیار خوبی از شخص دیگری باشه! هر چه هستی همان خوب است! حس خودت رو وارد موسیقی کن نه موسیقی را وارد حس خودت!

زمانی که احساسات منحصر به فرد خودت رو با چیزهایی که از موسیقی و هنر یاد گرفتی تلفیق کنی اونوقت یک اثر جدید و خاص که قبلا مثلش نبوده میتونه به وجود بیاد.اگرچه شاید اوایلش هم مخاطبی نداشته باشه اما به نظر من  این بهتر از طوطی بودن و تکرار کردنه.

 

اگر نظری در این رابطه دارین بنویسین.